Urszula Rusin, moja mama, wraz z jej zwycięską pracą (pierwsza praca od góry) na konkursie o "Złotą Sztalugę", 11 grudnia w CKiS w Koninie.

Zawsze wspierała mnie w działaniach, szczególnie tych twórczych, czasem nawet narażając własny gust, do granic wyrozumiałości - obytego przecież człowieka kultury. Jednocześnie zawsze była otwarta, aby rozwijać swoje kwalifikacje i podnosić kompetencje, aby nieustannie poszerzać horyzonty, aby poznawszy i zrozumiawszy nowe dziedziny - być w stanie ująć merytoryczną i konstruktywną krytykę. Kibicowała moim sukcesom, ceniła szczerość w ekspresji, i zachęcała do podnoszenia sobie poprzeczki w tworzeniu, zawsze mając przez na uwadze elementarne i bazowe wręcz wartości w sztuce jakimi są prawda, dobro i piękno.

Jako zaangażowana nauczycielka gry na akordeonie w Konińskiej Państwowej Szkole Muzycznej, oraz m.in. założycielka i wieloletnia organizatorka tamtejszego festiwalu "Barwy Sztuki", inspirowała niezliczoną ilość uczniów. Całym swoim życiem, pokazała nam wszystkim poprzez dzielenie się wiedzą w trudzie cierpliwości ale i łagodności - czym jest delikatna i nieoceniona wartość piękna. Zaś poprzez swoją empatię, otwartość i odwagę serca jak i prostą szczerość - elementarne podstawy przy tworzeniu dobrej sztuki, jak i budowaniu uczciwego i poczciwego życia.

Katarzyna Mijakowska, fragment wywiadu z filmu "Pani Glina" nakręconego przez Koniński Dom Kultury

Moja pierwsza nauczycielka rzeźby, dzięki której promienistej pasji tworzenia, samemu dostrzegłem jak bardzo lubię z wydobywać kształt z kawałka materiału, tworząc nową formę i znaczenie. Dzięki zajęciom przez nią prowadzonym, poznałem, że tworzenie potrafi być karkołomne, ale zarazem ekscytujące. Proces tworzenia jest żmudny i wyzywający, ale dający satysfakcję i spełnienie gdy widzimy efekt naszej skończonej pracy. Te zajęcia były w pewien sposób dla mnie beztroskie, dawały mi czyste szczęście, tworzenie było spontaniczne niczym improwizacja ale i zarazem wydawało się najbardziej kreatywne niż kiedykolwiek. I choć wraz z osobistymi trudnymi doświadczeniami przez chwilę człowiek potrafi zapomnieć, o tej zdawało się istocie pracy w rzemiośle - to niezależnie co mnie spotkało czy spotka, za każdym razem gdy wracam do gliny, te wspomnienia z pracowni żywo do mnie wracają.